A miña primeira viaxe á India foi nas vacacións do 84 e fiquei fascinada por todo o que me aportóu o país, malia súa extrema pobreza. Volvín os anos seguintes e a sensación de inxustiza ante a evidente pobreza, foi creándome a necesidade de axudar con algo máis que dar un “chapati” ou mercar chanclas para un neno ou unha nena sen calzado. A oportunidade xurdiu cando visitei Odisha, despois dun enorme ciclón. As aldeas estaban destruidas e apenas había escolas. Souben que coa axuda dos meus amigos e amigas
lograríamos levar adiante unha escola. A India agasalloume con moitas cousas, entre elas dous amigos marabillosos, Babaji e Umesh.

Pecho os ollos e recordo unhas nenas e nenos moi alegres, non sei se rin máis coas súas bocas ou co brillo dos seus ollos. Recordoos correndo cara nós con ramos de flores, nas comidas nos porches, lavando os seus pratos e a súa roupa, cantando a saia da Carolina ou no niño novo do vento. Recordo as súas caras de expectación e disfrute mirando un guiñól. Recordoos nos momentos de ioga, retorcéndose coma bimbios ou nos seus mantras, que estremecen, elévante a outro nivel da vida. Recordo, recordo.....Fun dúas veces.A India impacta, a escola, ese recuncho de ceo, namora. Grazas a todas e todos que fixeron e fan esto posible.

Teresa foi cofundadora e vicepresidenta de Shanga ata o seu pasamento en decembro de 2022. Desempeñou un papel decisivo na construción e desenvolvemento da escola.
Desde o principio identificouse plenamente co proxecto e realizou un labor incansable de divulgación no seu ámbito profesional e persoal. Nada a arredaba. A súa desaparición foi unha gran perda, pero a súa ilusión e dedicación, sérvenos de referencia para seguir adiante.
Grazas Teresa, polo teu amor, compromiso, empatía e solidariedade.

En 2004 Neneta convenceume da necesidade de montar unha rede de solidariedade para construír unha escola nunha zona moi pobre de Odhisa e proporcionar educación a nenas e nenos de varias aldeas, que carecían de escolas e tiñan que traballar dende pequenos no campo. Ao principio parecía utópico, pero
funcionou. Despois de 20 anos pódese dicir que foi un éxito total. Quero subliñar que é o máis importante que fixen na miña vida e que me sinto moi orgulloso de formar parte deste proxecto. É un exemplo de solidariedade.

Desde moi nova sentín unha atracción especial pola India. Esa atracción foi a que me guiou cara este proxecto. Coñecín a Neneta cando un día me acheguei ao seu traballo. Na súa mesa había un folleto sobre unha escola na India, comezou a contarme con moito entusiasmo todo sobre o proxecto. De inmediato sentín interese e desde ese momento funme involucrando. Cando visitei a escola, comprobei o seu entusiasmo ao ver a felicidade que desprenden nenas e nenos nese lugar creado para o seu desenvolvemento. Estou moi agradecida por poder cooperar e por toda a alegría que me achega.

Ao chegar á escola nenas e nenos, corren felices aos brazos de Neneta con flores na man e saúdannos con respecto, Namasté , Namasté! Os seus ollos reflicten un brillo de alegría e gratitude. Convivir uns días con eles foi unha das experiencias máis emotivas e vívidas da miña vida. Anos antes coñecera a Neneta en Cangas. Desde o seu traballo recompilaba axuda para a India. Comecei a achegar o meu grao de arroz. O modelo de ONG que ShangaIndia leva a cabo, desde a súa creación polos fundadores, resultoume sempre especialmente único e íntegro.

Todo comezou despois dunha viaxe a Varanasi e visitar a Mater House, no medio das súas rúas aparéceseme un neno e pregúntame se quero coñecer ao Spanish Baba e lévame aos escalóns do Ganges e vexo a impoñente figura de Babaji. O primeiro que me di é que eu estou alí para axudar e metendo a sua man nunha bolsa saca unha tarxeta de visita cun número de teléfono de Cangas, o de Neneta, e coa súa mirada pura, cristalina e retranqueira, dáma. Meu dito meu feito.

Despois duns días tomou forma a asociación “Un prato de comida”.

A miña conexión con Shanga remóntase á miña primeira misión como voluntario en 2006, coa Fundación Vicente Ferrer. Neneta comentoume que necesitaba ampliar a escola en Pubai. Tiña só catro aulas pero un gran potencial. Trazamos un plan de construción por fases que permitira ampliala segundo as necesidades e os escasos fondos dispoñibles. Os métodos básicos de construción na India, a falta de equipo técnico permanente e o tipo de terreo foron condicionantes para simplificar o deseño ao máximo. Quince anos despois, mirando cara atrás, parece incrible a onde se chegou. Nunca o teríamos imaxinado. É o milagre indio: actúa no presente e mañá xa veremos.

En 2006 realicei unha viaxe á India e en Varanasi coñecín a Babaji. Co seu peculiar español, sempre que nos atopábamos falábame de Neneta e da escola, non había día que non dixera "Neneta tu conocer, si..., tu conocer..." Cando regresei da viaxe, unha das primeiras cousas foi chamar á famosa Neneta. 🙂 Alí coñecina e ela explicoume o proxecto. Pareceume xenial e ofrecinme a facer a paxina web que non tiñan. Desde entón axudo coa web e o deseño de folletos para a escola. En 2009 visitei a escola e coñecín a Umesh, profesorado e nenos/as, unha experiencia moi emotiva.

Umesh tiña unha pequena oficina en Puri e organizaba viaxes ás tribos. Cando nos coñecimos, despois do ciclón, comentoume que de pequeno tivera moitas dificultades para ir á escola e que sempre desexou axudar. Fomos xuntos a Pubai, aldea próxima á súa natal e ao saber que estaba decidida a levar adiante o proxecto, ofreceu a súa colaboración incondicional e a oficina. Co seu gran corazón, capacidade, entrega e honestidade, consegue que "todo sexa posible" e afronta os problemas sen que nunca se lle borre o sorriso.
Todo o mundo o quere, el é feliz porque cumpre o seu soño, e "Shanga" non sería o mesmo sen
Umésh.